හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි

මගේ සටහන එක පාරටම සටහන් හතරක් විතර ලියල දැම්මට පස්සෙ අයෙ පරණ ලෙඩේ හැදුනා. ඒ තමයි අර කම්මැලි කම කියන ලෙඩේ. ඒ කොහොම වුණත් මගේ සටහන ආයෙමත් ලියන්න ඕනෙ කියලා හිත හිතා හිටියා. අන්තිමේදි එකපාරටම මගේ සටහන ලියල දාන්න පටන් ගත්තා. මේ පාර මගේ සටහන ලියන්නෙ අමුතු විදියකට. මම කියවන ගමන් තව කෙනෙක් ටයිප් කරනවා. ඒ විදිය ගැන වැඩි විස්තර පස්සෙ කියන්නම්. එහෙමනම් ඉතින් 48 වෙනි මගෙ සටහන මෙතැන් සිට ආරම්භ කරනවා.

මගේ සටහන අන්තිම ලිපි වලදී කියමින් හිටියෙ ඉන්දියානු ගමන් විස්තර ගැන. එක ලිපියකින් කියල ඉවර වෙයි කියල හිතුනත් පහුගිය සටහන් හතරම ඒ ගැන තමයි ලියවුනේ. එහෙම කලබලයක් නැතුව විස්තර ලියන එක හොඳයි කියලා ප්රමතිචාර වලටත් කියලා තිබුණ හින්දා මතක් වෙන හැම විස්තරේම ලියන්න මතත් හිතුණා. අන්තිමට මගේ සටහන නැවැත්තුවේ ගුවන් තොටුපොළේ ඉඳන් හයිද්රාලබාදයට ගිය ටැක්සි ගමන ගැන විස්තරෙන්. එතන ඉඳන් ඉතුරු ටික කියන්න තමයි අද කල්පනාව.

මගේ ඉන්දියානු ගමන් විස්තර ගැන මුලින්ම යොදාගන්න හිටියෙ මේ මගේ සටහනේ මාතෘකාව තමයි. ඒ කියන්නෙ හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි ගැන. මෙච්චර ගමන් විස්තරේක සාරාංශය වෙන්න තරම් හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි වල ඇති විශේෂත්වය මොකද්ද කියලා මගේ සටහන පාඨකයින් කල්පනා කරාවි. කොහොම වුනත් හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි අත්දැකීම විඳින්න ලැබුණු කෙනෙක් එහෙම කියන එක පුදුමයක් නැහැ. බිරියානි කියන්නෙ ලංකාවෙ අපි කවුරුත් දන්න බුරියානි වලට. අපි දන්න කාලෙ ඉඳන් බුරියානි කිව්වට ඒකෙ හරි නම බිරියානි කියලා මම දැනගත්තෙ ඉන්දියානු ගමනෙදි තමයි. ඒ බිරියානි වල රසට මම කොච්චර වහ වැටුනද කියනවනම් මේ ලියන වෙලාවෙත් කටට කෙළ උනන එක නවත්තන්න බෑ.

ඔන්න ඉතින් මගේ ටැක්සි රියදුරා මාව මගෙ නවාතැනට ගෙනල්ලා බැස්සුවා. ඒ අතරතුරේදි තමයි මම දැක්කෙ හයිද්‍රාබාදයේ තත්ත්වය. ඇත්තටම අපේ ගොඩක් අය හිතාගෙන ඉන්නවට වඩා ඉන්දියාව හරි වෙනස්. මොකද හයිද්‍රාබාදය බොහොම දියුණු නගරයක්. මම එහෙ හිටපු දවස් වල තේරුණු විදිහට හයිද්‍රාබාදය කොළඹ නගරයට වඩා ලොකු වගේම දියුණු නගරයක්. මම මගේ නවාතැනට එන අතරෙ තමයි දැක්කෙ ප්රිධාන නගරයේ ඉඳන් හයිද්‍රාබාදයේ ගුවන් තොටුපොළට කිලෝමීටර් 20ක් දිග ගුවන් පාලමක් හදලා තියන හැටි. ඒ වගේම එහෙ පාරවල් මෙහෙට වඩා හරි දියුණුයි. අර ලංකාවෙ වගේ සමහර තැන්වල හදිස්සියට වැස්ස වෙලාවකට මාලුවෙක් අල්ලගන්න පුලුවන් වලවල් පාරවල් වල තිබුනෙ නෑ.

ඔන්න ඉතින් බිරියානි ගැන කියන්න ගිහින් පාරවල් ගැනනෙ කිව්වෙ. අයෙ එන්න ඕනෙ බිරියානි කතාවට. ඔක්කොටම කලින් හැමදාම අහල පුරුදු බුරියානි එක බිරියානි පැටලෙනවනම් කියවන කොට බුරියානි කියලම කියවගන්න කියල තමයි මගේ සටහන පාඨකයන්ට කියන්න තියෙන්නෙ.

ඇත්තටම හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි වලට ප්‍රසිද්ධයි. බිරියානි වල රහ විඳගන්න මට නියම අවස්ථාවක් ලැබුණෙ මම නැවතිලා හිටියෙ ” හයිද්‍රාබාද් හවුස්” කියන හයිද්‍රාබාදයේ ප්‍රසිද්ධ බිරියානි අවන් හලට උඩ තට්ටුවේ තිබිච්ච නවාතැන් පොලක නිසා. කොහොමහරි මම එහෙට ගිය පළවෙනි දවසෙම හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි කන්න අවස්ථාව ලැබුණා. හයිද්‍රාබාදයේ බිරියානි මේ තරම් වර්ණනා කරන්න ලංකාවෙ බුරියානි එක්ක තියන වෙනස මොකද්ද කියලා කෙනෙක් හිතන්න පුළුවන්. ඒකට නම් ඉතින් කියන්න තියෙන්නෙ කාලම තමයි වෙනස බලන්න වෙන්නෙ කියලා.

ඉන්දියාවෙ බිරියානි හදන්නෙ බාස්මතී සහල් වර්ගයකින්. ඒක ටිකක් දිග ලංකාවෙදි මම කාලා නැති ජාතියෙ සහල් වර්ගයක්. එතන එක එක ජාතියෙ බිරියානි තියනවා. මම එතන තියන හැම ජාතියම කාලා බැලුවා. ඇත්තටම කියනවනම් මම හිටපු දවස් හතේම කෑවෙ බිරියානි තමයි. පුලුවන් කමක් තිබ්බනම් ලංකාවට එද්දි එකක් අරගෙන එනවා.

එහෙදි බිරියානි පාර්සල් කරලා දෙන්නෙ අමුතු විදියකට. සාමාන්යයෙන් එක බිරියානි එකක් දෙන්නෙකුට විතර කන්න පුළුවන්. බිරියානි ඒ අය දාන්නෙ අපේ කිරිපිටි පැකට් අසුරන කවර වල. එහෙම දාලා සීල් කරලා තමයි දෙන්නෙ. මගෙ පෙරේත කම කොච්චරද කියනවනම් ඔය දෙන්නෙක්ට කන්න පුලුවන් බිරියානි එකට අමතරව චිකන් කෙබාබ් වගේ අමතර දේකුත් එක වේලට ගිලලා දැම්මා. ඒකෙන්ම හිතාගන්න පුලුවන්නෙ බිරියානි වලට මගේ තිබ්බ කෑදර කම. කොහොමටත් මට මතක විදියට ඒ බිරියානි එකක් ඉන්දියන් රුපියල් 200 කට අඩුයි. කාර්යාලයෙන් අතේ වියදමට ඇතිවෙන්න සල්ලි දීල තිබුන නිසා රෑ කෑමට ඉන්දියානු රුපියල් 500ක් විතර ලෝබ නැතුව වියදම් කලා.

ඉන්දියානු බිරියානු ගැන කියව කියව හිටියා මිසක් හයිද්‍රාබාදයේ ගැන මුකුත් විස්තර කියන්න බැරි වුනා නෙ. හයිද්‍රාබාදයේ අයිති වෙන්නෙ ආන්ද්‍රා ප්‍රදේෂ් කියන ප්‍රාන්තයට කියල කලින් “මගේ සටහන” ක දී මම කිව්වනෙ. ඇත්තටම අපේ නුවර නගරයට වඩා සිසිලසක් එහෙ තියෙනවා. ටිකක් උස් බිම් සහිත ප්‍රදේශයක් තමයි ඒක. හයිද්‍රාබාදයේ නොයෙකුත් අපූරු දේවල් තිබුනා.

එකක් තමයි ඒ නගරයෙදි මම දැක්ක ත්‍රී රෝද රථ. හයිද්‍රාබාදයේ ත්‍රී රෝද රථ හැම එකක්ම කහ පාටයි. අනිත් එක කිලෝ මීටරයකට ගන්නෙ ඉන්දියන් රැපියල් දොලහයි. ඒ කියන්නෙ ලංකාවෙ සල්ලි වලින් රැපියල් තිහක් විතර. ඒ අතින් එහෙ ගාස්තු ලාබයි. අනිත් කාරණාව තමයි එහෙ ත්‍රී රෝද රථ පාවිච්චි කරන්නෙ බස් වලට ආදේශකයක් වගේ. ඒ කියන්නෙ එක රථයක මිනිස්සු පස් හය දෙනෙක් යනවා. රියදුරාගෙ දෙපැත්තෙත් මිනිස්සු ඉඳගෙන යනවා. එහෙ හවසට පාර අයිනෙ හිටගෙන හිටියොත් සෙනග පටවගත්ත ත්‍රී රෝද රථ නවත්තල අහනවා අපෙන් යන්න අවශ්යද කියල. ඒකයි මම කිව්වෙ ලං කාවෙ බස් රථ වගේ තමයි ඉන්දියාවේ ත්‍රී රෝද රථ භාවිතය කියල.

මේ සටහනත් වෙනද තරම් දිගට ලියන්නෙ නැතිව ඉතුරු විස්තර ඊළඟ සටහනින් අවසන් කරන්න ඕනේ කියල හිතුනා. එහෙමනම් තවත් සටහනකින් නැවත හමු වෙමු.